Restaurant Spaans Dak, prachtig gelegen aan de Zoete Waters in Heverlee, staat al enige tijd in mijn restaurant top 10. De plaatsjes in die top 10 zijn echter schaars en dus was het dringend tijd om deze familiezaak met een uitstekende prijs-kwaliteitsverhouding nog eens te bezoeken. Zou dat niveau nog even hoog zou liggen?
Het eerste verslag dateert van juni 2011 en sindsdien werd het restaurant volledig gerestyled. Er kwam eveneens een update van het meubilair met moderne witte kuipstoeltjes en nieuwe tafels. We zien dat graag: een zaak die zichzelf al eens heruitvindt. Het is natuurlijk nog beter als dit zich ook vertaalt in het bord.
Na een warm welkom door patron Michel Uyttendaele namen we plaats in voornoemde stoelen. Normaliter ben ik geen fan van harde plastic zitvehikels, maar deze werden gelukkig voorzien van een minimalistisch kussentje. Ik heb de ganse avond comfortabel gezeten en dat was toch een verrassing. Extra punten voor de interieurarchitect.
Partners in crime voor wat een topavond zou worden waren de confraters van Be-Gusto en Belgian Taste Buds. De foto’s werden verzorgd door Adriaan, van Shoot That Food.
Het heeft soms voordelen als je in goed gezelschap gaat eten. Zo konden we met de chef bespreken dat we een wandeling door de verschillende menu’s zouden maken. Een unieke ervaring.
We kozen een Hendrick’s gin met Fentimans tonic als aperitief. Deze werd ons geserveerd met een stengel citroengras en een ijsblokje omwikkeld met komkommer. Origineel, met een lekkere extra touch.
Vijf hapjes verschenen simultaan op tafel, waarbij enkelen even de ogen deden fronsen. Zo werd er rechts een kaviaarblikje neergezet met daarin gerookte paling met appel, selder en zure room. Dit was afgetopt met een laagje haringkaviaar. Een heel lekkere zilt-zure starter, prima gepaired met onze g&t.
We vervolgden de ontdekking met een zalig vers Hollands maatje, voorzien van gemarineerde sjalot en geserveerd met een dipsausje van mascarpone, citroen en Hasseltse jenever. Ik gebruik de uitdrukking niet graag, maar het was een feestje in de mond.
De zuurtjes mochten we dan blussen met een glaasje tomatenchampagne. Heerlijk.
We richtten onze aandacht dan naar de bloem op tafel en die bleek bij wonder eetbaar. Tussen de rozenblaadjes waren schijfjes appelcarpaccio verborgen. De chef had deze geparfumeerd met rozenwater en limoen. Voor mij was dit weliswaar een tikkeltje te zoet als aperitiefhapje.
We konden dan afronden met een lekker dun gesneden gedroogde Ibericoham. Een klassieker, maar je doet me er altijd een plezier mee. Voorwaarde is natuurlijk wel dat het een ham is van uitmuntende kwaliteit, maar daar viel hier niets op aan te dingen.
Chef Jonathan Uyttendaele toonde met de geserveerde amuses meteen zijn kunnen en hij zette hiermee de verwachtingen op scherp. We waren dan ook gebrand om het eerste voorgerecht te proeven. De keuken hield een strak tempo en onze wens werd dan ook relatief snel werkelijkheid. Zo hebben we het graag.
De hele avond bleven we trouwens nooit op onze honger zitten. Alles verliep vlot, zowel opdienen, afruimen als drankjes. Een leeg glas wijn heb ik niet gezien aan onze tafel en er was steeds voldoende water aanwezig. Dit voltrok zich dan nog eens in een vol restaurant. Op zich is ook dat merkwaardig, want het was donderdag. Daar zit natuurlijk die geweldige prijs-kwaliteitsverhouding voor iets tussen. Spaans Dak is hiervoor bekend in het Leuvense en je ziet dat aan het cliënteel: zowel oudere mensen als jonge koppeltjes schijnen zich te amuseren terwijl ze lekker tafelen in een leuk kader. Met een schappelijke rekening achteraf.
Ons eerste voorgerechtje was een prima gegaarde Canadese kreeft met zalf van galanga, sushirijst op smaak gebracht met krab en komkommertexturen. Het was een gerecht uit de lunch van die week en dat verdient toch even uw aandacht. Men serveert hier dus wel degelijk al eens een kreeftje voor de wekelijks wisselende driegangenverrassingslunch. Die staat € 38,- geprijsd en dat is zeker een koopje met borden zoals dit.
In het glas schonk maître-sommelier Kristof Uyttendaele een Viu Manent ‘Secret’ Sauvignon Blanc uit 2012. Een wijntje met karakter en ook met citrustoetsen en veel mineraliteit. Niet slecht als begeleider bij de kreeft.
Na het afruimen verschenen er twee bordjes met rundsvlees op tafel. We vinden een rundstataki met texturen van daikon terug om te beginnen.
Hierna waagden we ons aan de tartaar van rund, geserveerd met een interpretatie van de klassieke Belgian pickles. Hiervoor werden alle groentjes lichtjes gemarineerd en afzonderlijk bij het vlees geserveerd. Het geheel was afgewerkt met een dooier van pickles.
Een witte wijn bij deze koude rundsgerechten? De Côtes de Thau IGP “Hippocampe” van Richemer uit 2011 was zeker geen slechte partner voor deze jongens.
We vervolgden onze culinaire ontdekking met gestoomde tarbot, geserveerd met een cake, crunch én dressing van zwarte olijven. Hierbij vonden we ansjovis met zure room, een granité en een gel van tomaat, gemarineerde tomaat en een chlorofyl van peterselie. Een hele mond vol en dat kwam het gerecht niet helemaal ten goede: het miste wat samenhang. Hoewel de tarbot prima bereid was en alle kleine garnituren op zich lekker waren (thumbs up voor de crumble van olijven) was het wat teveel van het goede. Less is more?
Daar kon ook de uitstekende Badenhorst Chenin Blanc “Secateurs” 2012 uit Swartland, Zuid-Afrika niets aan veranderen. Tarbot blijft wel een van mijn favoriete vissen en ik heb er hoedanook van genoten.
We zagen dan een bord geplaatst worden met iets dat wel een coquille leek. Ik dacht meteen dat we nu wel ver van huis waren, want deze schelpdieren waren immers helemaal niet in seizoen. Het bleek echter een trompe l’oeil, want het ging om een vermomde langoustine met een sausje op basis van groene appel. Geserveerd met sugar snaps, apple blossom, passievruchtpitjes en een schijfje carpaccio van appel. Heerlijk zonder meer.
Dit leuke gerecht werd kracht bijgezet door een prima Chardonnay Côtes d’Auxerre 2012 uit de Bourgogne. Getekend Pascal Bouchard.
Het was tijd voor de vis van het jaar: pladijs. Hoewel dit een van de goedkoopste soorten vis is, verdient hij zeker zijn plaats op het menu van een gastronomisch restaurant. Het moet niet altijd dure tarbot zijn, natuurlijk. Ik vind het zelfs een meerwaarde om beide vissen op eenzelfde avond voorgeschoteld te krijgen omdat er dan eens vergeleken kan worden. In dit geval moest de pladijs zeker niet onderdoen voor zijn dure soortgenoot, maar dat kan ook iets te maken hebben met het talent van de man achter het fornuis.
Het betrof een gebakken filet met distelzwam, salade van Chinese kool, gemarineerde spitskool, gemarineerde sjalot en poeder van hazelnoot. Aan tafel werd de vis letterlijk beschilderd met een laagje hazelnootmayonaise. Ik heb er enorm van genoten.
De wijnpairing vond ik voor de eerste maal die avond niet zo geslaagd. Het betrof een Bordeaux rosé 2012 van Chateau Phélan Ségur uit Saint-Estephe. Hoewel ik tegenwoordig een vooroordeel in positieve zin bezit voor lekkere rosé uit Bordeaux kon deze pairing me minder bekoren.
Als zesde gerecht kregen we weer vlees. Een stukje gebakken Mechelse koekoek nog wel, met in tempura gegaarde Gillardeau oester, met Parmesan gebrande eidooier, mini-courgette, mini-aubergine, boterpuree, ijspegel en een saus op basis van rozemarijn.
De sommelier schenkt hierbij in principe een witte wijn, maar hij bood ook een rode aan. Omdat ik wel zin had in een glaasje rood koos ik voor de Pinot Noir Vin de Pays Vignobles van Loron & Fils. Een eerder complex wijntje met nogal wat tannines en dus was de keuze voor een witte wijn waarschijnlijk beter geweest bij dit lekkere gerecht.
Tijd voor kaas en dan zijn de verwachtingen hoog gespannen in Spaans Dak. Dat hebben ze te danken aan het meer dan geweldige kaasgerecht dat ze mij presenteerden de eerste keer dat we het restaurant bezochten. Een gerecht om nooit te vergeten en dat ik zonder probleem in mijn top 20 beste borden ooit kan plaatsen.
Ditmaal kregen we een assortiment Belgische kazen met een salsa van selder en sjalot, een zalfje van porto, chutney van abrikoos, vijgenbrood, confituur van kruisbessen, een wafel op basis van noten en een stukje honingfocaccia. Zoals te verwachten was dit weer overheerlijk, alleen misschien net iets teveel brood en garnituren ten opzichte van de hoeveelheid kazen. Detailkritiek heet dat.
De sommelier schonk ons een Zuid-Afrikaanse Almenkerk Chardonnay uit 2011 voor het bijzonder originele nagerecht met groenten (!): zandkoekjes met een mousse van kervel, poeder van kervel, sorbet van zuring en meringue van zuring. Hierbij werd een injectiespuit (zonder naald) geserveerd met een gazpacho van wortel en selder. Het was de bedoeling dat je een hapje dessert nam en dat “oversausde” met de gazpacho. Ik vond het bijzonder lekker en erg origineel. Het was de eerste maal dat ik een dessert at op basis van groenten en dat beviel me best. Op deze manier kregen we een licht nagerecht dat niet te zoet was en dat vonden wij prima.
De zoetigheden kwamen immers nog bij de thee/koffie en daar heb ik meestal meer dan voldoende mee. Zo ook die avond, want als restaurant met ambitie serveerde men natuurlijk de noodzakelijke hoeveelheid friandises. Beschouw het als het visitekaartje van de chef bij het buitengaan. Uiteraard was het in orde.
Met een goed gevoel en onze riem een gaatje losser stapten we Spaans Dak buiten. Voor hen die zich gastronomisch willen laten verwennen in het Leuvense, in een aangenaam kader waar men oog heeft voor detail, is en blijft dit een aanrader. En dan had ik het nog niet over de prijs voor dit alles. Ik zou kunnen zeggen dat die correct is, maar het is méér dan correct. Een aanrader, dus. Het restaurant behoudt dan ook zijn top tien plaats in mijn best off lijst.
Spaans Dak
Maurits Noëstraat 2, 3050 Oud-Heverlee
Tel 016 47 33 33
info@spaansdak.be
www.SpaansDak.be
Reserveren
[…] Dit artikel verscheen eerder op Le Gourmand Belge. […]