Ik zou er niet over schrijven, maar ik doe het toch. En niet omdat het tegenviel.
Vorige zaterdag troepten we met een zootje ongeregeld samen om het vrijgezellenbestaan van een gezamenlijke vriend uit te zwaaien. Hij trouwt binnenkort en zoals het dan hoort dient dat vooraf gegaan door een dagje spel en vertier. U kan er zich ongetwijfeld iets bij voorstellen.
Voor het avondmaal hadden we gereserveerd in de gekende brasserie Appelmans, aan de Antwerpse Groenplaats.
Met z’n zeventienen kwamen we in volle prime time aangeschuifeld. Het was 20h15 en de dame aan de balie deelde ons beleefd, doch kordaat, mede dat onze reservatie bevestigd werd voor 21h00. De moed zonk me in de schoenen, want ondertussen was mijn hongertje uitgegroeid tot een serieus monster en ik wist niet of ik dat nog drie lange kwartieren ging kunnen bedwingen.
Waarschijnlijk dacht een van de verantwoordelijken dat iemand van ons een rockster was en wilde hij zich een tweede Kanye debacle besparen. Discreet brabbelde hij iets in zijn microfoontje en gaf hij met een knikje te kennen dat we konden volgen. Onze tafel zou meteen geprepareerd worden.
Ik was nog nooit in Brasserie Appelmans geweest. Het bleek een zaak waar er behoorlijk gas gegeven wordt. De ganse keet zat propvol en dat zijn een pak couverts. Meerdere verdiepingen met mensen leken zich allemaal te amuseren. De sfeer zat goed.
We kregen een lange tafel toegeschoven en eenmaal gezeten kregen we meteen een beperkte kaart met voldoende keuzemogelijkheden. Drankjes werden netjes en snel genoteerd en die verschenen ook vlug op tafel. Iedereen gekozen? Bestellen maar.
Ik ging er van uit dat we wel even op het eten zouden wachten. En daar is op zich ook niets mis mee, want we waren tenslotte met een hele bende en de zaak zat nokvol.
Ik was echter behoorlijk mis: het eten verscheen correct getimed op tafel en daar was ik maar wat blij mee.
Als voorgerecht koos ik voor een carpaccio van Wagyu beef. Die kwam met Parmesan schilfers, een aangemaakte rucola salade, geroosterde pijnboompitten en een crème van olijfolie. Het vlees was van behoorlijk goede kwaliteit en lekker van smaak. Een van de betere carpaccio’s die ik de laatste tijd al voorgeschoteld kreeg. 7,5 op 10.
Onze kant van de tafel koos voor een rode wijn, met name een Louis Felipe Edwards Carmenere uit Chili. Deze vlot drinkbare, fruitige jongen ging goed samen met zowel mijn voor- als hoofdgerecht. Ook de andere tafelgasten waren zeer te spreken over de smaak. Deze wijn is geen complexe topper, maar eerder een toegankelijke allemansvriend en dat is prima voor avonden zoals deze.
Over hoofdgerechten gesproken. Ongeveer een half uur nadat de lege borden werden afgeruimd kwam dat op tafel. Ik stond versteld.
Onze compagnie had het gepresteerd om toch een vrij verscheiden keuze te maken uit de beschikbare gerechten. Het was dus des te merkwaardiger dat het zo vlot ging en dat het allemaal gelijk klaar was. Er zaten ook geen foute borden bij. Chapeau.
En ondertussen werd er voor, naast, onder en boven ons vlot bediend en afgeruimd.
Ik koos voor een vegetarische ravioli met ricotta en spinazie. Die werd opgediend met een berg rucola en een lekkere tapenade van olijven om het niet te saai te maken. Er lag ook een soort getoast stukje focaccia met tomaat en kaas bij, waar ik het nut niet helemaal van zag. Lekker, maar nu vond ik het teveel rucola en de ravioli was toch wat afgekoeld. Op zich geen probleem, gezien de omstandigheden. Het kost wel punten, natuurlijk. 6 op 10.
Daarna was het nog even keuvelen met de restanten van de wijn en onderling wat discussiëren over de rekening. De aftocht verliep vlot en onze tafels konden weer ingenomen worden door andere mensen. Want ook al was het bijna 22h, het was nog steeds een af en aan geloop.
Onze passage in Brasserie Appelmans was zeker geslaagd. Lekker eten en dito wijn, vlotte en vriendelijke bediening in een aangenaam kader. De rekening was dan ook nog eens zeer schappelijk en dat is een extra opsteker. Een aanrader.