Lees ook het verslag van ons laatste bezoek: Spaans Dak, Leuven – Revisited
Aan de rand van het Meerdaelwoud, te midden van de vijvers van het “Zoet Water” ligt restaurant Spaans Dak verscholen. Gehuisvest in een prachtig gebouw is dit etablissement al twintig jaar een “household” name in het Leuvense. Het betreft hier een echte familiezaak waar vader Michel Uyttendaele al zestien jaar in de keuken staat en nu wordt bijgestaan door zijn twee zonen, waarvan er eentje in de keuken voor vernieuwing zorgt en een andere in de zaal.
Eenmaal gezeten komt chef Michel zelf de bestelling opnemen. Ik kies voor het gastronomisch viergangen menu aan € 72,- met wijnen en mijn mede proever van dienst voor het vismenu met evenveel porties van € 52,- zonder wijnen.
Bij het aperitief komen 3 hapjes, op deskundige wijze en met de glimlach voorgesteld. De maitre van dienst is een man die de indruk geeft dat hij er iets van kent en die er hier en daar een kwinkslag tussen gooit. Dat is toch wel een verademing, ten opzichte van vele klassezaken waar de opdieners meer blijk geven van “goed” vanbuiten te kunnen leren dan van productkennis. Zo kregen wij onlangs nog “Romesco” op ons bord.
De drie amuses komen gelijk aan tafel en ik start met het potje, waarin ik onder andere groene asperges en een lekker gemarineerd tomaatje vind. Ideaal als starter. Ernaast staat een glaasje met onder andere zalm, waarbij de boodschap “gerookt in het glaasje” werd meegegeven. Even de folie eraf prutsen en dan ruiken en proeven van de delicate rookaroma’s.
Ondertussen staat er ook uitzonderlijk lekker brood op tafel. Geen gedoe met tien verschillende soorten, gewoon superlekker en luchtig grijs brood: perfect.
De laatste appetizer is een soort thee van tomaten, opgediend in een proefbuisje met onderaan nog een stukje tomaat en een drijvend blaadje basilicum kers. Lekker en fris, maar vooral de smaak van dat kleine blaadje blijft me bij. Dit is iets wat ik zeker in mijn kruidentuin ga planten.
Het eerste glas wijn wordt geserveerd en dat betekent dat het voorgerecht er stilaan aankomt. De witte wijn bevalt enorm, net zoals de andere wijnen die zullen passeren. Ik zou graag wat meer vertellen over de wijnen, maar ik doe het niet, vermits ik vrees dat mijn kennis te beperkt is. Een foto nemen van de fles is me ook net een stap te ver. Vanaf september ga ik om die reden dan ook een avond per week “wijnkennis” proberen op te doen. Hopelijk kan ik er dan ook iets nuttig over vertellen.
Eerste voorgerecht aan mijn kant van de tafel is een bereiding met diverse garnalen, sjalot, gember, chili, sushirijst, groene radijs en bladgroenten. Wat de garnalen betreft: er liggen weeral grijze exemplaren bij, klaargemaakt met pantser. Ik eet ze schoorvoetend op. En ik moet (tegen mijn zin, zoals dat hoort) toegeven dat ik het best wel lekker vind: de crunch is aangenaam en de smaak wordt versterkt. De rest is eveneens smakelijk, misschien een beetje teveel rijst voor mij. Het valt ons hier al op dat de porties niet mini zijn.
Aan de overkant komt rode poon, teriyaki, sorbet roggebrood, wortelzalf, linzensla en sojascheuten op het bord. Eveneens goedkeurende blikken en na een bordwissel kunnen we het niveau enkel maar bevestigen.
Het volgende gerecht doet deze visgerechtjes echter totaal vergeten. Ik ben nogal een “sucker” voor pata negra en consoorten en ik had goed opgelet in mijn menukeuze: een bord met Ibericoham, asperges, open ravioli, honing, Xeres azijn, olijfolie en sesamzaad komt aanzetten. De combinatie van de vreselijk lekkere ham met de perfect gegaarde witte asperges is werkelijk fe-no-me-naal. Men serveert hier een complexe witte wijn bij en ook die is fantastisch in combinatie met dit gerecht.
Mijn disgenote ziet een bord met asperges, St.-Jacobsvruchten, ponzu, sesamolie en soja voorgeschoteld krijgen en knikt goedkeurend. Deze keer worden er geen borden gewisseld: je denkt toch niet dat ik mijn Iberico ga opofferen voor een coquille? Het moet wel gezegd dat deze absoluut perfect gegaard zijn, dus we wisselen toch een vorkje uit.
Als hoofdgerecht krijg ik de Spaans Dak interpretatie van Vol-Au-Vent: gele hoevekip, kalfszwezerik, champignons, gehaktpoeder, sabayonvinaigrette en eekhoorntjesbrood. Lekker maar het kan het vorige gerecht spijtig genoeg niet toppen, wat ik ten andere ook niet had verwacht gezien mijn voorliefde voor de hoofdingrediënten van voornoemde schotel. In het bijzonder het gehaktpoeder zal me bij blijven; niet omdat het zo enorm lekker is, maar ik vind het erg speciaal. De smaak van gehakt met de textuur van poeder is verwarrend.
De gourmand aan de overzijde ziet een goudbrasem met bloemkoolzalf, dooier van sake, dennenpitten en tempura van wijngaardslak opgediend. Zeer lekker en perfect gebakken, maar er stijgt een licht gemor op vanwege de grote porties. Een probleem waar ik zelf niet echt last van heb, maar ik moet beamen dat men hier gul is.
De overkant koos voor het “Only Red” dessert van mijn menu: een bereiding met rode vruchten. Ikzelf koos voor de kazen. Zoals steeds is het dan toch met enige spanning afwachten of er hierbij een apart glaasje wijn, sherry, bier… geserveerd gaat worden. Ik zag de kans klein vermits het wijnarrangement slechts € 18,- was en ik had dan ook voor de zekerheid mijn laatste glas rode wijn niet uitgedronken. Ik blijf het jammer vinden dat men dit niet doet en ik zou er graag voor bijbetalen, dat spreekt voor zich. Het is des te meer verwonderlijk als je ziet wat een moeite men steekt in die kaasplateau :
Onderaan het bord drie verschillende soorten kazen met spongecake ertussen. Links op het bord een kaaskroketje en geitenkaas. In het glas linksboven staat een geweldig lekker platbrood met Parmezaan tussen en dan is er nog die piece de resistance: een beignet met geitenkaas. We zijn midden in het geitenkaasseizoen en ik ben er een echte liefhebber van, dus deze kaasjes doen me werkelijk smelten. Maar die beignet… Oh My God! Ik heb al jaren mijn friteuse niet meer gebruikt, maar hiervoor ga ik ze zoeken. Werkelijk majestueus lekker. Zalig.
De overkant is echter niet jaloers. Mijn beignet wordt ten andere ook gedeeld, hoewel niet meer dan een hap. Het fruitdessert lijkt ook te bevallen, maar ik proef er zelf niet meer van, wegens te extatisch door de kazen.
Na de koffie met snoepjes komt de rekening. Met zijn € 168,- is die echt niet overdreven en al zeker niet als we kijken naar de hoeveelheid op de borden en in de glazen. € 5,- voor koffie en €6,- voor een fles water is zeker schappelijk en dit adres staat dan ook vanaf nu met stip genoteerd in mijn lijst met lokale restaurants.
[…] Het eerste verslag dateert van juni 2011 en sindsdien werd het restaurant volledig gerestyled. Er kwam eveneens een update van het meubilair met moderne witte kuipstoeltjes en nieuwe tafels. We zien dat graag: een zaak die zichzelf al eens heruitvindt. Het is natuurlijk nog beter als dit zich ook vertaalt in het bord. […]
[…] is van restaurant Spaans Dak in Oud-Heverlee, waarover ik van heren Belgian Taste Buds, Be-Gusto en Le Gourmand Belge al lovende verslagen had gelezen. En dus zeker als het van een restaurant is dat al enige tijd op […]