Vorige vrijdag bezocht ik met confrater @Be_Gusto de eerste editie van Limburg Proeft. Dit vervolg op Antwerpen Proeft komt uit dezelfde organisatiestal en gaat verder op het aldaar ingewandelde pad: gevestigde en opkomende chefs van de provincie komen hun gastronomische kunstjes tonen. Je koopt bonnetjes en je kan dan zelf je menu samenstellen met dranken naar voorkeur. Onderhand kennen we de formule al, kijken we bijvoorbeeld ook maar eens naar Culinaria.
Waar Antwerpen Proeft nog te kampen had met een kwakkelend herfstweertje in hartje lente, had Limburg wat meer geluk. Die vrijdag ging het vlotjes naar 25° C in het binnenland en was de zon volop van de partij. Toen we als een van de eersten onze opwachting maakten besloten we dan maar om te beginnen met een fris aperitiefje.
Dat werd een Rosé Brut Nature, die we kregen uit handen van de sympathieke Ann-Sophie van Chateau Castigno. Deze Belgische wijnbouwer uit de Languedoc was in Hasselt aanwezig met een prachtige bar en lounge terras, alwaar wij de ganse avond zouden naar terugkeren om even te verpozen met een lekker bio wijntje van het huis. Een ontdekking!
Na deze ideale starter trokken we met het programma in de hand richting standhouders. We begonnen onze tocht bij Innesto*. Chef Koen Verjans uit Houthalen prijkt nog steeds met stip op mijn wish list en ik wilde maar wat graag eens gaan proeven van zijn gerechtjes. Zijn vriendelijke eega hield die dag de wacht en voorzag ons van een prachtig gestyleerd bordje met babykreeft, witte asperges, eidooier, frisse zomerse kruiden en citroenverbena. Het was meteen een lekker gerecht op hoog niveau.
Vandaar slenterden we naar de stand van Magis* en Bistro Bis, de zaken van Dimitry Lysens en Aagje Moens. Het is straks twee jaar geleden dat ik te gast was in de Tongerse sterrenzaak van het koppel, maar ik kijk met een oog naar de ontwikkeling van hun bistro die zich een verdieping hoger bevindt dan het restaurant.
Het bordje met tartaar van tonijn, dashi, radijs en borage was lekker pittig met een leuke crunch. Wel spijtig dat de Miss Limburg kandidate die het ons serveerde niet kon vertellen wat nu precies die borage was. Chance dat we Wikipedia nog hebben.
De enige tweesterrenzaak aanwezig was restaurant Slagmolen**, van chef Bert Meewis. We hielden er halt om te proeven van een salade van kreeft met Jazz appel. De kreeft was overduidelijk van topkwaliteit, maar de combinatie met deze appel was niet mijn ding.
Naast deze stand vonden we de sympathieke chef Jan Tournier van het Lommelse Cuchara. Hij bracht ons “La Vie en Vert”: Noordzeekrab, peterselie, spinazie, vinaigrette van mierikswortel en dille. Dat alles werd afgewerkt met bevroren wei en een bronzen venkel takje. Dit schoteltje geldt zonder meer als dé ontdekking van Limburg Proeft. De door stikstof bewerkte wei bracht door zijn frisheid de lekkere krab naar een hoger niveau en deed me toch even de wenkbrauwen fronsen. “Wie was deze man en wààr was precies zijn restaurant?”. U bevindt zich nu op mijn radar, meneer Tournier.
Vandaar trokken we richting Bistronomie. Meerbepaald naar het Hasseltse Taratata. Een restaurant dat ik jaren terug met mijn echtgenote bezocht en waar we, lang voor er sprake was van deze site, begonnen te schrijven aan onze culinaire reis. Op Limburg Proeft serveerde chef Christophe Smets zalmblokjes met een groentestaafje en Duroc haasje met chocoladeglazuur en een frisse salade met sinaasappel. Vooral het varken en zijn sausje kon ik wel smaken. De zalm was voor mij te fel bepeperd en daardoor was het gerecht zijn charme verloren.
Het gezicht van Limburg Proeft 2013 was de Italiaanse Njamma Mia chef Peppe Giacomazza. Daar konden we dus niet langs lopen zonder eens een bordje uit te halen. Het toeval wilde dat naast hem die andere bekende Italiaan had postgevat: Dino Bagnato van Il Fiore.
Van Pepe ontvingen we een ravioli met brasato rundsragout, geserveerd met verse truffel, boter en salie. Hoewel dit gerecht niet zo verfijnd was als de schoteltjes die we tot dan konden proeven hapte dit toch lekker weg. Perfect al dente met subtiele truffelsmaak.
De orecchiette met ricotta, steelraap en tomaat van Il Fiore waren ook al dente. En daarmee is het dan ook gezegd. Het was voor mij de teleurstelling van de avond, want ik heb al veel goede dingen gehoord van Dino. Misschien had hij een off-day, maar er zat te weinig smaak en verfijning in het gerecht.
We bezochten daarna Xavier Conings van De Weijers Hoven, waar we proefden van zijn Limburgs kloostervarken, spitskool, graanmosterd en confituur van ui met rozijnen. Ik ben niet zo’n fan meer van mousse of het nu van varken of van zalm is, maar dit was zeker een correct gerecht. Zonder meer.
Ook Giovanni Oosters mocht natuurlijk niet op het appel ontbreken. Met Het Smaaksalon voorzag hij de Limburgse proevers van een landschap van witblauw met spinazie, asperge, feta en notenvinaigrette. Lekker, maar van mij mocht het net wat hoger op smaak.
Eindigen deden we waar we begonnen: bij Innesto. Hier serveerde men immers ook een prachtig dessertje met macaron, frambozen, cuberdon en yoghurt. Deze smaaksensatie bevestigde het niveau van het eerste gerecht. Chef Verjans: u mag mij binnenkort verwachten.
Na al dat street food geweld konden we op groot scherm nog genieten van onze Belgische jongens die Servië het nakijken gaven. Een leuke afsluiter van een nieuw Limburgs foodfest waar we tevreden op kunnen terug kijken.
Gaat u vooral ook eens lezen op de blog van kenner Be-Gusto die het niet kon laten om zondag nog eens terug te keren. De man die sneller proeft dan zijn schaduw kon uiteraard niet rusten voor hij élk gerechtje kon voorzien van zijn deskundig onderbouwde én opbouwende kritiek.